اشک من

سلام دوستان خوبم 

از اینکه همگی به وبلاگ من سر می زنید خیلی ممنون 

و اما خاطرات امروز  

از روزهای تابستانی آن قدیما بگم و از اخلاق دوران کودکی که  چقدر متوقع........................؟ 

آره یک روز تابستانی همه اقوام جمع شدیم و رفتیم پیکان شهر کرج خانه دختر عموی گرامی  یادش بخیر چه روزای بود دیگه هیچ وقت دفتر روزگار ورق نمیخورد و آن روزها دیگه از راه نمیرسند یادم میاد شب بود و همه دختر پسرهای فامیل با هم قرار گذاشته بودنند که با هم دیگه برند پارک ارم آره آن شب را هیچ وقت از یاد نمی برم  

نمیدونم تا حالا شده از خواهر خودتان انتظار چنیین عکس العملی را نداشته باشید  

خلاصه آن شب دختر عمه ها و دختر عموها و پسر خاله ها و....... سوار ماشین شدن که برن وقتی من به دم در ماشین رسیدم دختر عمه بزرگم گفت کجا ؟ گفتم من هم می خوام بیام گفت نمی شه آنجا جای بچه نیست من که سرم می شد و می دیدم که خواهر خودش که ۲۰ روز از من بزرگتر بود و روی پاش گذاشت و به من گفت جای بچه ها نیست خیلی ناراحت شدم گفتم اگه افخم بیاد من هم می خوام بیام خلاصه چشمتان روز بد نبیند دستش را بلند کرد و یه سیلی آبدار که برق سه فاز از سرم پرید را نثار گونه های معصوم و کوچک من کرد و من که از خواهر بزرگترم هرگز توقع نداشتم که جواب این کار را ندهد و با خونسردی تمام در را بست وهمگی رفتند یادم میاد آن شب تا ساعت ۴ صبح من توی شنهای در آپارتمانهای پیکان شهر نعره و  اروده زدم و گریه کردم و همش می گفتم که منم می خوام بیام چرا من را نبردید خلاصه هر چی به من گفتند که بیا تو همه خوابیدنند من گوشم بدهکار نبود و برام خیلی گران تمام شده بودو صدام گرفته بود  ولی برام تجربه شد که برای رفتن به جایی هیچ وقت سمج نشم اما از آن روزها شاید ۳۲ الی ۳۳ سالی که میگذرد ولی خاطرات آن شب هرگز از ذهن من پاک نمی شود و از اینکه کس اینقدر دل سنگ باشه که بین خواهر خودش و دختر دایش فرق بگذاره خیلی برام گران تمام شد اما آن شب هم شبی از شبهای از یاد نرفتنی راستی برای شما هم شاید از این اتفاقات افتاده باشه حتما پس از خواندن این خاطره می خوام که نظر خودتان را بنویسید